ผมไม่ใช่คนเมืองและไม่ชาวบ้าน

แม้ผมจะเกิดและเติบโตมาจากชนบทห่างไกล

แม้ผมจะได้ร่ำเรียนวิชาการ , ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวง

แต่ผมไม่อาจยอมรับตัวเองของการเป็นคนในสองสภาวะนี้

บ้านนอกกับเมืองหลวงที่ผมยืนอยู่นี่ห่างไกล

ทั้งสองเหมือนโลกคนละใบ

เหมือนหลับและตื่นอยู่ในโลกคนละภพ ,คนละมิติ

รถยนต์โดยสารขับผ่านค่ำคืนพาเราไปที่นั่น

เมืองหลวงวุ่นวายด้วยตึกราม ,รถยนต์ และผู้คน

เทคโนโลยีวิชาการความรู้  ฉลาดและทะเยอทะยาน

บ้านนอกชนบทสงบเงียบ โง่งมงายกับสิ่งที่มองไม่เห็น

เทวดาและผีสาง พิธีกรรมและวัฒนธรรม

ชาวบ้านรู้จักกันและกันไปทั่ว มีน้ำใจ ง่ายๆ อะไรก็ได้

ปัจจุบันผมคือคนร่วมสมัยที่อยู่ระหว่างกึ่งกลางของเมืองและชนบท

ผมไม่อาจอยู่ในเมืองได้ตลอด

เช่นกันกับการใช้ชีวิตอยู่ตลอดให้ได้ในชนบท

สังคมไทยมีช่องว่างห่างกันมากเกินไป

กรุงเทพฯ

กรุงเทพฯ